துள்ளு தமிழ் ஓசையுடன் தூய கவி நாட்டும் செல்ல கணபதி’ என்கிறார் கவியரசு கண்ணதாசன். ‘ஆண்டாள் தமிழை ஆண்டாள்’ என்றவரும் அவரே. கவியரசு கண்ணதாசன் பாராட்டிய கவிஞர் செல்ல கணபதி. அவரை அறிந்தவர்க்கு அவர் வெல்ல கணபதி. மிக நல்ல கணபதி. அவர் குழந்தைக் கவிஞர், ஆனால் அவரே ஒரு குழந்தை. கள்ளம், கபடு, பொய், சூது, புரட்டு, வஞ்சகம் யாவும் பிரித்தெடுக்கப்பட்ட பால் முகம் அவருடையது. கொழுப்பு நீக்கப்பட்ட பால் என்பது போல. எதிர்மறையாக வாழ்த்தக்கூடாது என்பார்கள். மனோன்மணீயம் சுந்தரம் பிள்ளையே, ‘ஆரியம் போல் உலக வழக்கு அழிந்து ஒழிந்து சிதையா உன் சீர் இளமைத் திறன் என்றுதானே சமரசம் செய்யப்படாத தமிழ்த்தாய் வாழ்த்துப் பாடினார்!
மும்பையில் இருந்து கோவைக்கு வந்த 1989 முதலே செல்ல கணபதி அண்ணனை அறிவேன். என்னைவிட ஆறேழு ஆண்டாவது மூத்தவராக இருப்பார். நான் ஒரு ‘கடுவன் பூனை’ என்பது நவீன இலக்கிய உலகில் பரவலாக அறியப்படுபவன். எனில் அண்ணன் ‘புனிற்றா’ . இதை வாசிக்கிற உங்களில் பலருக்கும் ‘புனிற்றா’ என்றால் தெரிந்திராது. மாணிக்கவாசகர் பயன்படுத்தும் சொல்.
‘கற்றா’ என்றால் ஒருவேளை கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். ‘கற்றாவின் மனம்போலக் கசிந்து உருகவேண்டுவனே!’ என்ற திருவாசக வரி செவிப்பட்டிருக்கலாம். ஆ எனில் பசு, கற்றா எனில் கன்று+ஆ. கன்றை உடைய பசு. புனிற்றா எனில் மிகச்சமீபத்தில் கன்றை ஈன்ற பசு என்று பொருள். மாணிக்கவாசகரே, ‘நுந்து கன்று’ என்ற சொல்லும் பயன்படுத்துகிறார். தேடி, பொருள் உணர்ந்து, வாசியுங்கள். எனில், புனிற்றா என்பது, புதியதாக மண்ணில் வந்து பிறந்த, இன்னும் சரியாக நடை பழகாத, முட்டி முட்டிப் பால் குடிக்கவே கற்றுக்கொள்ளாத, கன்றை நக்கிக் கொடுக்கும் தாய்ப்பசு. அதுபோன்றவர் குழந்தைக் கவிஞர் செல்ல கணபதி அண்ணன் என்று சொல்ல வந்தேன்.
தமிழைத் தோய்ந்து படிப்பவர், செவிமடுப்பவர், உடனே சிலாகித்தும் சொல்பவர். எப்போதும் அண்ணன் என்று அவரைக் கூச்சம் இன்றி அழைப்பேன். கோயம்புத்தூர், இரத்தின சபாபதிபுரத்தில் இருக்கும் அவரது ‘செல்லப்பா’ இல்லத்துக்குப் பலமுறை போயிருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் உணவு கொண்டிருக்கிறேன். அது உணவல்ல விருந்து.
எங்கோ ஒருமுறை வாசித்த நினைவு. கவியரசர் கண்ணதாசன் வரிகள், ‘அப்பப்பா, கோவைக்கு வரக்கூடாது, அவர் சாப்பாட்டினாலேயே சாகடிப்பார்’ என்று. இதுவும் எதிர்மறை வாழ்த்துத்தான். கண்ணதாசன் சொற்களைத் திருத்தி நான் சொல்லலாம், ‘நகரத்தார் இல்லத்துள் போகவேண்டும், சாப்பிட்டு நீண்டநாள் வாழ வேண்டும்’ என்று.
‘பழனியப்பா பிரதர்ஸ்’ என்பது பாரம்பரியம் மிக்க பதிப்பகம். அவர்கள் பாடப்புத்தகங்களும் ஐயம்பெருமாள் கோனார் கைடும் மாத்திரம் பதிப்பிக்கவில்லை. அவர்கள் வெளியிட்ட நல்ல நூல்களைப் பட்டியலிட எனக்கு நான்கு பக்கங்கள் தேவைப்படும். என்றாலும் பதச்சோறாக ஒன்றைச் சொல்லிச் செல்வேன். அது அறிஞர் என். வரதராஜுலு நாயுடு என்ற N.V. நாயுடு எழுதிய ‘காப்பிய இமையம்!’ கம்பனில் நாட்டமுடையவர் வாசிக்கப் பரிந்துரைக்கிறேன். மேடைப் பேச்சுக்களுக்கு அது பயன்படுமா என்பதறியேன்.
குழந்தைக் கவிஞர் அழ. வள்ளியப்பா நினைவு அறக்கட்டளை ஒன்று நிறுவி, ஆண்டுதோறும் குழந்தை இலக்கியம் படைப்பவர்களுக்குப் பரிசளித்துக் கொண்டாடுகிறவர். அண்மையில், சாகித்ய அகாதமி, குழந்தை இலக்கியத்துக்கான விருதை செல்வகணபதி அண்ணனுக்கு வழங்கி மகிழ்ந்தார்கள்.
ஒரு தனிப்பட்ட உரையாடலின்போது, ‘வட்டி ஒன்றுதான் உறக்கத்திலும் நடக்கும்’ என்று குறிப்பிட்டார் கவிஞர் செல்ல கணபதி அண்ணன். அவரைக் கவிஞர் என்று அடைமொழி சேர்த்து உரைப்பதே வசதிக் குறைவாக இருக்கிறது எனக்கு. பிறந்தது தன வணிகர் குலம் என்றாலும் அவர் காசு சேர்ப்பவர் அல்ல. வரையறையற்று வழங்குகிறவர். அவரது தாளாண்மையில் நானும் நனைந்ததுண்டு.
என் பணி இந்த சந்தர்ப்பத்தில், அவரது ‘கவிதைச் சிறகுகள்’ எனும் கவிதை நூலுக்கு முன்னுரைப்பது. மூலவர் தரிசனம் மறந்து, நான் பிரகாரத்தில் வலம் திரிகிறேன்.
இயற்கை, உறவுகள், நாடும் மொழியும், காதலும் பெண்மையும், சமூகம், கவியரங்கம், பக்தி, மனக்கோயில் வாழும் உமையே, என்று எட்டுப் பகுதிகள் கொண்டது இந்தத் தொகை நூல்.
கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளையின், ‘அழகம்மை ஆசிரிய விருத்தம்’. கவிஞர் கண்ணதாசனின் ‘மதுரை மீனாட்சி உமையே’ வரிசையில் வைத்து எண்ணத்தக்கது கவிஞரின் ‘மனக்கோயில் வாழும் உமையே!’ ஒருவேளை கவியரசரிடம் இருந்து பெற்ற உத்வேகமாகக்கூட இருக்கலாம். அப்படித்தான் இலக்கியம் சம்பவிக்கும். வான்மீகி இன்றேல் கம்பன் எங்கே?
கவிஞரின் தமிழ்ப் புலமையும், செய்யுள் யாக்கும் தேர்ச்சியும், துள்ளிவரும் சந்தத் தமிழும், தமிழ்ப் பற்றும் இறைப்பற்றும், அவருக்கு இதனை சாத்தியமாக்கி உள்ளது.
சந்தத்தோடு சொல்லிப் பாருங்கள்:
*குழைகின்ற கவிதையில்
நெளிகின்ற உணர்வினால்
குருநாதன் புகழ்பாடுவேன்
கோபுரத் தமிழ்வளரும்
காவியப் புலவர் மனக்
கோயிலில் வாழும் உமையே!’
என்று.
கவிஞர் செல்ல கணபதியின் கவிமனம் அர்த்தமாகும். ‘பேச்சில் ஒரு பாச்சுவையைப் பின்னி வைக்க வேண்டும்’ என்று கவி எழுத வல்லவருக்கு, கயற்கண்ணியை பாடக் கற்பனை இல்லாது போமோ?
கவிதையைப் பெண்ணாக உருவகித்துப் பாடும்போது,
‘மீனசையும் கடல் நீரில் மின்னித் தோன்றி
மேவி வரும் காதலினை வளர்ப்பாள்; மின்னும்
வானசைந்தால் மழைவடிவில் ஏற்றம் கொண்டு
வாய்ந்த உயர் வாழ்வளித்துக் காப்பாள்’
என்று நடப்பது அவர் கவிதை.
பிறந்த மண்ணைப் போற்றும் எண்ணற்ற கவி மின்னல்கள் உண்டு .
‘கம்பனுக்கு கழகத்தைத் தோற்று வித்த
காரைக்குடி காசியைப் போல் புனித பூமி’
என்று போற்றுகிறார்.
வம்பர்களுக்கான கழகங்கள் போன்றதன்று காரைக்குடி கம்பன் கழகம் என்பதை நாடறியும்.
பக்தி என்பதோ, பக்தி இயக்கம் என்பதோமக்களைச் செம்மைப் படுத்துவது. அது சக மானுடரைச் சிறுமைப்படுத்தாது. கவிஞர் செல்ல கணபதி பாரம்பரியமான பக்தி உணர்வு மீக்கொண்டவர். கோதை மீனாட்சியின் அருள் மிகக் கொண்டவர்’.
‘பகலவன் வலம் வரப் பனி விலகுதல் போல், படும் துயர் மறந்திடத் தரிசனம்
பெறுபவர். ‘விழியிருந்தும் குருடனாக உலவுகின்ற மனிதரின் வேறுபடுபவர். மேற்கோள் காட்டப்பட்டவை யாவும் கவிஞரின் பாடல் வரிகளே!
பண்பட்ட மனதில்தான் பக்தியும் தழைத்தோங்கி வளரும். ‘ஒருவர் படுப்பதில் நால்வர் அமரலாம்’ என்ற மனவிசாலம் அவரிடம் இருக்கிறது. சமூகக் கரிசனமும், தாய்த்தமிழ் செம்மாப்பும், தொல்மரபும், நற்பண்பும் விரவிய கவிதைகள் இவை.
வாழ்த்துவதற்கு வயது வேண்டாம். மனம் போதும்! பல்லாண்டு வாழ்ந்து, கவிஞர் செல்ல கணபதி பொருட் கொடையும் அருட்கொடையும் தமிழ்க்கொடையும் நல்க வாழ்த்துவோம்.
தமிழ் நவீன இலக்கிய உலகில் தொடர்ந்து இயங்கி வரும் எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் ஆவார். நவீன இலக்கியப் படைப்பாளர்களிலேயே செவ்விலக்கியங்கள் தொட்டு இன்றைய இலக்கியம் வரை ஆழ்ந்த புலமை பெற்றவர் என இவரைச் சுட்டலாம். சொல்லாராய்ச்சியில் ஆழங்கால் பட்ட சான்றாளராகத் திகழ்பவர். நாஞ்சில் நாட்டிலுள்ள பூதப்பாண்டி தேர் திருவிழாவைச் சற்றும் பிசகாமல் காட்சிப்படுத்தும் கதை என ‘ஆசையெனும் நாய்கள்’ என்ற கதையைச் சுட்டலாம். இக்கதை தமிழினி வெளியிட்ட ‘நாஞ்சில் நாடன் கதைகள்’ தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ளது ; வஞ்சிநாடு இதழில் ஆகஸ்ட் 1977 ல் வெளியாகியுள்ளது. தேர்த்திருவிழாவில் இளஞ்சிறார்களின் பல்வேறு ஆசையை – அரங்கேறும் பல்வேறு செயற்பாடுகளை – சூதாட்டத்தை – போதும் என்ற மனமில்லா மனித மனத்தை எனப் பல காட்சிகளை நம் கண்முன் விரியும் படி மொழியில் விவரிக்கிறார்.
தமிழ்ச் சிறுகதைப் படைப்புலகில் தனித்த அடையாளத்துடன் இயங்கி வரும் எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன். அவர் எழுதிய சிறுகதைகளில் ஒன்று ‘எச்சம்’ ஆகும். “தக்கார் தகவிலர் என்பது அவரவர் எச்சத்தாற் காணப் படும்” (குறள் எண் 114) என்பது பொதுமறை. பலவேசம் பிள்ளை அவர்களின் பிள்ளைகளாகிய எச்சங்களின் செயற்பாட்டை – மனநிலையை – பகடியுடன் இக்கதை வெளிப்படுத்துகிறது. கிராமத்து இழவு வீட்டினைக் காட்சிப் படுத்தும் கதை. குடும்ப உறவுகளுக்குள் இருக்கும் செயற்கைத் தனத்தை தோலுரித்துக் காட்டும் வகையில் நாஞ்சில் நாடன் கதையை அமைத்துள்ளார்.இக்கதை தமிழினி வெளியிட்ட நாஞ்சில் நாடன் சிறுகதை தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ளது. இக்காணொளியில் எச்சம் கதையின் ஒலி வடிவத்தை காண்கிறோம்.
நாஞ்சில் நாடன் அவர்களின் உபாதை என்கிற சிறுகதையின் ஒலி வடிவம். கிராமப்புற விவசாயக் கூலிப் பெண்களின் வாழ்வியலையும் – முதலாளித்துவத்தினையும் – ஏழைப் பெண்களின் உடலை பணம் படைத்தவர்கள் கையாளும் முறைமையையும் – ஏழை குடும்பத்தின் சூழலையும் காட்சிப் படுத்தும் கதை உபாதையாகும். இக்கதை தமிழினி வெளியிட்ட நாஞ்சில் நாடன் கதைகள் தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ளது.
எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் அவர்கள் 1975 லிருந்து தொடர்ந்து இலக்கிய உலகில் இயங்கி வந்தாலும் பல்லாண்டுகள் விற்பனை முகவராக மும்பையில் வாழ்ந்தவர். மும்பை வாழ்வை – நிறுவனங்களின் முதலாளித்துவத்தை – உழைப்புச் சுரண்டலை – ஏற்றுமதி இறக்குமதியில் உள்ள நெருக்கடியை காட்சிப்படுத்தும் வகையில் வைக்கோல் என்னும் கதை அமைந்துள்ளது. இக்கதை தமிழினி வெளியிட்ட நாஞ்சில் நாடன் கதைகள் என்னும் தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ளது. செம்மலர் இதழில் ஜுலை 1977 ல் வைக்கோல் கதை வெளியானது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வைக்கோல் என்னும் கதையின் பெயர் நிறுவனங்களில் தொழிலாளர்களின் உழைப்பை உறிஞ்சுவதை குறியீடாக உணர்த்துகிறது
தமிழினி வெளியிட்ட நாஞ்சில் நாடன் கதைகள் தொகுப்பில் இடம் பெற்ற சிறுகதை அம்பாரி மீது ஒரு ஆடு என்னும் கதையாகும். இக்கதையின் தலைப்பையே அங்கதம் தொனிக்கும் வகையில் அமைத்துள்ளார். மனிதம் மதிக்கப் படாமல் பொருளாதாரம் சார் உயர் வர்க்கம் மதிக்கப் படுவதை இக்கதையின் மூலம் காட்சிப் படுத்தியுள்ளார்.
கவிஞர் ஏர்வாடி சிந்தா அவர்களின் இது கண்களின் பார்வையல்ல என்ற கவிதை தொகுப்பிற்கு மதிப்புக்குரிய எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் எழுதிய அணிந்துரை..
நம்பியாறு வாழ்த்தட்டும்
‘இது கண்களின் பார்வையல்ல!’ என்பது இக்கவிதைத் தொகுப்பின் தலைப்பு. கண்ணால் காண்பது ஒன்றாகவும் உட்கருத்து முற்றிலும் முரண்பட்டதாகவும் இருத்தலும் கூடும் என்ற உண்மையை உணர்த்துகிறது தலைப்பு. கண்களின் பார்வை அல்ல என்றால் சிந்தனைத் தெளிவின் பார்வை. புறப்பார்வைக்கும் அகநோக்குக்கும் உண்டான வேறுபாடுகளை உணர்த்தும் தலைப்பு.
கவிஞர் சிந்தா எனக்கு அறிமுகமானவர் இல்லை. இதற்கு முன் அவர் கவிதை எதையும் வாசித்ததும் இல்லை. எனது சகோதரர் ஏர்வாடி சுல்தான் இந்தத் தொகுப்பை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். கவிஞர் சிந்தாவின் முழுப்பெயர் M.S. சிந்தா மதார் என்றும், சகோதரர் S.I. சுல்தான் அவர்களின் அடுத்த வீட்டுக்காரர் என்றும் பின்னர் அறிந்தேன். வயதென்ன, தொழிலென்ன, வருமானம் என்ன போன்ற தகவல்கள் எனக்கு அநாவசியம். கவிஞர் என்ற அறிமுகமே நமக்கு போதுமானது.
‘’பெருவெளி” என்ற கவிதையில் கவிஞர் சொல்கிறார்,
‘உடைந்தது மழைத்துளி எத்தனை நைல் நதி?’
என்று. கவிதை எனும் அனுபவம் மழைத்துளி, அதுவே நைல் நதி. நதிகள் என்பன இங்கு சிந்தனைப் போக்குகள். புனிதம் என்பது உலகின் எந்த நதிக்குமான சொந்த உரிமையும் அல்ல.
அனைத்துக் கவிதைகளையும் வாசித்துச் செல்லும்போது, கவிஞரின் பரந்து பட்ட பார்வையின் தெளிவும் கூர்மையும் தெரிகிறது.
மனித உணர்வுகள் என்பன மதம் இனம் மொழி நிலப்பகுதி என்பனவற்றையும் கடந்து நிற்பன என்பதையும் கவிதைகள் நிறுவிச் செல்கின்றன. ‘அம்மா’ என்றொரு கவிதை அதற்கோர் எடுத்துக்காட்டு.
*குழந்தை மூசாவை கூடைக்குள் கிடத்தி நீரில் விட்டு திரும்பியவளோ கர்ணனை கங்கையில் விட்டு வந்தவளோ ஈன்றவள் விழிகளில் இடம் பெயர்ந்திருந்தன நைலும் கங்கையும்’
என்றொரு கவிதை, விழிகளின் மூலம் மட்டுமே அல்லாத மிகச்சரியான அகப்பார்வையைத் தருகிறது. ஈன்ற தாய் என்பதோர் சக்தி வாய்ந்த சொல்லாட்சி. அதனால்தான் வள்ளுவன் ‘ஈன்ற தாய் பசி காண்பான் ஆயினும்’ என்று அழுத்தம் தந்து பேசினான்.
காதல், போர்கள், மதக்கலவரங்கள், துவக்குச் சூடுகள் குறித்த சில கவிதைகள் உண்டு நூல் நெடுக்க. வலி என்பது யாவர்க்குமாம்.
‘விரியும் சிறகுகள்’ எனும் நீண்ட கவிதை சொல்வதைப் போல –
‘பருந்தின் கால்களில் சிக்கிய பாம்பின் கண்களில் தரிசனம் தந்து நெளிந்தது மண்புழு’
என்பதுதானே யதார்த்தம்.
‘புனிதப் பயணம்’ எனும் கவிதையில் கவிஞர் சிந்தாவின் பாடல் வரிகள் –
“அகந்தை மனது தன் புழுதிகளை உதறிக் கொண்டே புரண்டு சிரிக்கிறது”
என்பதும் இன்னொரு வகை யதார்த்தமே!
பெண்ணின் அவலங்களை மிகத்தீர்க்கமாக பேசுகிறார் கவிஞர். ‘அவளுக்கே ஆன வனவாசம்’ என்ற கவிதையில்
“எவனோ ஒருவனின் வார்த்தை எச்சத்திற்காய் இரண்டாம் வனவாசத்தைத் துவங்குகிறவள் அசோகவனத்திலும் அதிகமாய் அழுதிருக்கக் கூடும் அப்போது அவள்.
அடுதத கலவரத்தில் யாரைப் புணரலாம் என்றே அலைந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் அன்றிலிருந்து’ என்ற கவிதை வரிகளின் அழல் எந்தக் குறிப்பிட்ட சமயத்தின், மொழியின், இனத்தின் பெண்களுக்கானவை மட்டுமே அல்ல. இதுவே கவிதைப் பண்பென்று உணர்கிறேன் நான். வார்த்தை எச்சம் என்பதொரு சிறந்த சொல்லாட்சி.
வேறொரு உண்மையை ‘நீரெழுதிய கவிதை உணர்த்தியது.
‘எந்த நதி என்று யாருக்கும் தெரியாமல் வந்து விழுந்தது மழைத்துளி’
என்பதது. மனித இரக்கம், காருண்யம், பரிவு என்பன தன்னாள் – வேற்றாள் பார்த்தா சுரக்கும்? அவையும் மழைத்துளிகள் போன்றவை அல்லவா?
‘பேயாட்டம் என்ற கவிதை நல்லதோர் சிறுகதைப் பண்பு கொண்டது. செய்னம்புவுக்கு பேய் பிடித்த கதையைப் பேசுகிறது கவிதை. ‘காராட்டு உதிரம் தூஉய் அன்னை களன் இழைத்து’ என்று தொடங்கும் முத்தொள்ளாயிரப் பாடலை நினைவுபடுத்தும்.
ஆதரவு இல்லம்’ ‘யாசிப்புகள்’, ‘கடவுளை விற்பவன்’, ‘பாவச் சுமைகள்’ எனப் பல, தொகுப்பின் குறிப்பிடத்தகுந்த கவிதைகள்.
மனிதநேயம் மிக்க கவிதை ஒன்று ‘மழை இரவு’ எனும் தலைப்பில்
‘‘தேநீர்க் கடைகளில நாய்களுக்கும் மனிதனுக்கும் சமத்துவ தஞ்சம் கூரை கிழிசல் வழி ஒழுகும் நீரை தடுத்துக் கொண்டிருக்கும் குழந்தையின் கற்சிலேட்டு’
என்ற கவிதை வரிகள் அன்றும் இன்றும் ஊர்ப்புறங்களில் காட்சிபடுபவை. ஆனா ஆவன்னாவும் வாய்ப்பாடும் எழுதிப் பயிலப் பயன்படும் பள்ளிக்கூட சிலேட்டு, மழைத்துளிகளுக்கும் மறைப்பு. சாயாக் கடையின் ஒழுகும் சாய்ச்சிறக்கி மறைவில் நாயும்மனிதரும் பள்ளிச் சிறுமியும் தஞ்சமடைகிறார்கள்.
சிறுவயதில் நானும் மழைக்கு ஒதுங்கி இருக்கிறேன்.
ஊர்க்கோயில் கொடை என்பது கிராமங்களில் பிறந்து வளர்ந்தவர்களால் தோய்ந்து அனுபவிக்கப்படுவதொன்று. ஐம்பதாண்டு காலமாகப் புலம் பெயர்ந்து வாழ்பவன் நான். எம்மூர் முத்தாரம்மனுக்கு இந்த ஐம்பதாண்டு காலத்தில் இருபது கொடைகள் நடந்திருக்கும். அவற்றுள் குறைந்தது பதினெட்டு கொடைகளுக்கு நான் பம்பாயில் இருந்தும் கோவையில் இருந்தும் போயிருக்கிறேன். ஒரு கொடைக்கு போக வாய்க்காதபோது உணரும் ஏக்கமும் அறிவேன். புலம் பெயர்ந்து போன மகன் இந்த ஊர்க்கொடைக்காவது வருவான் என்று ஏக்கத்துடன் காத்திருந்த தகப்பனின் ஆவலாதியைப் புலப்படுத்துகிறது ‘ஊர்க்கொடை’ எனும் கவிதை.
‘’புலம் பெயர்ந்த மகன் இம்முறையும் வரவேயில்லை படையல் சோற்றை காகம் மட்டுமே தின்றது’
என்பதன் வலி நமக்கு அர்த்தமாகிறது. அதுவும் படப்புச் சோறு என நாங்கள் கொண்டாடி உண்ணும் படையல் சோறும்கூட காத்திருந்து காகங்களுக்குப் போகும் சோகம். தூரா தொலைவுக்கு பிள்ளைகள் சம்பாதிக்கப் போய், அவர்கள் வரவு பார்த்திருக்கும் ஏக்கம் அது.
அதுபோலவே, ‘ஈரம்’ என்றொரு கவிதை
‘உணவுப் பொட்டலத்தைப் பிரித்து நேசத்துடன் நோக்குகிறாள் யாசிக்கும் சிறுமி மன்னு சல்வா.
என்று தொடங்குவது. தொடர்ந்து –
‘இரண்டு சலாம்களுக்கு பதில் பெறாது தொழுதுவிட்டு பள்ளி வாசலைக் கடக்கையில் ஏளனமாக சிரிக்கிறது பதிலளிக்காது விட்டு வந்த பக்கிரின் சலாமொன்று.’
என்று முடியும்போது நமக்குள்ளும் ஈரம் கசிகிறது. மனிதநேயம் இருந்தாலொழிய இவ்விதம் எழுத வராது.
ஊர்ப்பக்கம் வளர்ந்தவர்களுக்கு ஆறு, ஏரி, பொத்தை என்பன என்றுமே மறக்க இயலாத அனுபவங்களை தந்து நிற்கும். கவிஞர் சிந்தாவுக்கு அது நம்பியாறு.
திருக்குறுங்குடி மலையில் புறப்பட்டு திருமலை நம்பியின் கால் நனைத்து, சித்தூர் தென்கரை மகராஜா சாஸ்தாவுக்கும் வடக்குவாழ் செல்விக்கும் தாகம் தீர்த்து தொடரும் ஆறு அது. நம்பியாறு.பற்றி நிறையப் பேசுகிறார் கவிஞர்.
‘அத்தனை நினைவுகளையும் ஆற்றோடு கொட்டிவிட்டேன் என்ன செய்தாய் ஆற்றை என
என் பிள்ளைகள் கேட்கும் முன் என்று கவலும் வரிகள் நம் நிர்க்கதியை உணர்த்துகின்றன. மேலும்,
‘அத்தனைக் கள்ளக் குளியலுக்குப் பின்னும் பிரியாமல் கால் சட்டைப்பைக்குள் தங்கிப்போன மணல்துகள்தான் மவுன சாட்சிகளாய் அன்றும் இன்றும்
என்கிறார். ஆமாம் !மணல் துகள்களே இன்றெமக்கு அன்று பாய்ந்த யாறுகளை நினைவுபடுத்துகின்றன.
தொடர்ந்து நம் இயலாமைகளையும் உரைக்கிறார்.
‘அன்று
கட்டிய மணல் வீடுகளை
ஆறு கரைத்தது
இன்று கட்டிய வீடு
ஆற்றை கரைத்தது
என்று எவ்வளவு சீரழிந்த நிலைமையை கவிதை பேசுகிறது! மேலும் கடந்து தாண்டிப் போய் முறையிடுகிறார் –
‘அடுதத தேர்தல்வரை ஆறிருக்கும் என திண்ணமாய் நம்புகின்றன மீன்கள்.
என்று. இங்கு நம்புவது மீன்கள் மட்டுமல்ல. பறவவகள், விலங்குகள், தாவரங்கள் அனைத்துமேதான்.
அஃதேபோல் ‘ஆற்று வழி’ என்ற கவிதையில் சொல்கிறார் –
‘எங்கோ பெற்றுக்கொண்ட தெங்கு ஒன்றை யாரிடம் கொடுப்பதற்கென்றே தெரியாமல் உருட்டிக் கொண்டே நகர்கின்றன அலைகள்
என்று. தெங்கு என்றால் தென்னை மரத்திலிருந்து முற்றிக் கழன்று விழுந்த தேங்காய். மேலும் சொல்கிறார் –
‘யாருடைய ஈமக் கடனையோ பத்திரமாக எடுத்துச் செல்கிறது ஆறு’
என்று. எந்த நோக்கமும் திட்டமிடலும் இல்லாமல் கால்வாய் / ஓடை/ சிற்றாறு / ஆறு / நதி / பெருநதி என எந்தப் பெயரிட்டு அழைத்தாலும் நீரொழுக்கு தன் பணியை ஆற்றிக்கொண்டே நடக்கிறது. ஆறு போல் தானே அமைய வேண்டும் அரசியலும், மதமும், சமூகமும், ஆன்மீகமும், அவற்றின் கடமைகளும்! ஏன் அவ்வாறு இல்லை என அல்லாடுகிறது நம் மனம் அவ்வாறு இல்லை என்பதுகூட விடயமல்ல, ஏன் எதிற்மறையாக இருக்கிறது?
கவிஞரே ‘மழைத்தொழுகை’ எனும் கவிதையில் குறிப்பிஇருக்கிறது
என்ற உண்மை. ஏன் கோரை? இங்கு சுருட்டப்படுவது கோரம்பாய் என்பதனால். கோரம்பாய், கோரைத் தட்டி, கோரைப் படுதா, பன்றிகள் சேற்றில் தொடர்ந்து பறித்துத் தின்னும் கோரைக் கிழங்கு யாவுமே நம் நினைவுக்கு வருகின்றன. கூடவே கண்மணி குணசேகரன் இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எழுதிய ‘கோரை’ எனும் சிறந்த நாவலும்.
கவிஞர் சிந்தா, தாம் கைக்கொள்ளும் கருப்பொருளுக்கும் உரிப்பொருளுக்கும் உண்மையாக இருக்கிறார். பாசாங்குகள் அற்ற மொழிப் பயன்பாடு, கவிச் செழுமையை மேம்படுத்த உதவுகின்றது. கவிதை என்பது மொழியின் உன்னதம். தமிழ்மொழியில் கவிதைக்கு ஏழாயிரம் ஆண்டுப் பாரம்பரியமும், தொன்மையும், அழகும், வளமும், நயமும் உண்டு. தமிழில் கவிதை எழுதிச் சாதிப்பது என்பது எளிவந்த காரியம் அல்ல.
மிகுந்த நம்பிக்கை தரும் இந்தக் கவிதைத் தொகுப்பை வழங்கியுள்ள கவிஞர் சிந்தா, மேலும் பயணிக்க, தடம்பல சமைக்க நமது வாழ்த்துகள். நம்பியாறும் வாழ்த்தும் என்பது நமது நம்பிக்கை.
எட்டுப் பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, தமிழர்களின் தங்கத் தாமரை மலர் போன்ற செவ்விய இதயங்களைக் கவர்ந்த திரைப்பாடல் ஒன்று – ‘காசு பணம் துட்டு மணி மணி’ என்பது. எழுதியவர், இசையமைத்தவர், இயக்குநர், அபிநயித்தவர் போன்ற விடயங்களில் எமக்கு ஆர்வமில்லை.
நமது தேட்டம் காசு என்ற சொல்லில். ‘காசில்லாதவனுக்கு வராகன் பேச்சென்ன?’ என்றோர் பழஞ்சொல் இருப்பது தெரியும். எல்லாத் தமிழ்ச் சொல்லும் வராகன் மதிப்புடையது என்பதும் அறிவோம். ஆனால் இன்றைய தமிழர்களின் சொற் பயன்பாட்டு நிலை ‘காசுக் கூண்டு கரிக் கூண்டாய்ப் போச்சு’ என்றே கூறிவிடலாம். ஆனால் காசு எனும் சொல்லுக்கு சமூகத்தில் இன்றிருக்கும் மதிப்பு என்ன?
‘காசுக்கு ஒரு குதிரையும் வேண்டும், காற்றைப் போலப் பறக்கவும் வேண்டும்’ என்றொரு பழமொழி உண்டு. ‘காசுக்கு ஒரு சேலை விற்றாலும், நாயின் சூத்து அம்மணம்’ என்றொரு சொலவமும் அறிவோம். சூத்து எனும் சொல் உடம்பில் தடிப்பும் அரிப்பும் ஏற்படுத்தலாம் உமக்கு. எம்மால் அதற்குக் களிம்பு பூச இயலாது.
‘காசேதான் கடவுளடா, அந்தக் கடவுளுக்கும் இது தெரியுமடா!’ என்றும் ஒரு சினிமாப்பாட்டு இருந்தது. எங்கள் ஊர்ப்பக்கம் சொல்வார்கள், ‘காசு பீயிலே கெடந்தாக் கூட எடுத்துத் தொடச்சு வச்சிக்கிடுவான்’ என்று.
‘CASH’ எனும் ஆங்கிலச் சொல்லின் தமிழ் தற்பவ வடிவமாக இருக்குமோ ‘காசு’ என்ற தமிழ்ச்சொல் என்று என்மனம் குதர்க்கமாகச் சிந்தித்தது. நூதனமான தமிழ்ச்சொல் ஒன்று பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் நமக்குத் தட்டுப்பட்டு, அதைக் குறிப்பிட்டு நண்பர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டால், அவருள் சிலர், உடனே அந்தச் சொல் சமற்கிருதம் என்று எடுத்துச் சாடி அழுத்தந் திருத்தமாகக் கருத்துரைப்பார்கள். எடுத்துக்காட்டு சொல்லப் புகுந்தால் அது தனிக்கட்டுரை ஆகிவிடும்.
சும்மாவா ‘மனோன்மணீயம்’ எழுதிய பெ. சுந்தரம்பிள்ளை, குடிலன் எனும் எதிர் நாயகன் மூலம் பேசினார், ‘‘நாஞ்சில் நாட்டான் நஞ்சிலும் கொடியோன்” என்று. என்னவோ தெரியவில்லை, நாஞ்சில் நாட்டார் எனில் உயர் தனிச் செம்மொழி மக்களுக்கு அத்தனை மூலக்கடுப்பு, காழ்ப்பு! மலையாளத்தில் சொல்வார்கள் அசூயைக்கும் கசண்டிக்கும் மருந்தில்லை என்று. அசூயை எனில் அழுக்காறு – பொறாமை. கசண்டி என்றால் தலை வழுக்கை.
‘சோறு கண்ட இடம் சொர்க்கம்’ என்பார்கள் எம்மூரில் சிலரை. இன்று சோறு எனும் சொல்லே இழிந்த சொல். எதுவுமானாலும் இன்று ‘காசு கண்ட இடம் கைலாயம்’ யாவர்க்கும். பணம் பாதாளம் வரை பாயும் என்றால் காசு கைலாயம் வரைக்கும் பாயாதா?
அதன் காரணமாகவோ என்னவோ, திருவள்ளுவருக்குக் காசு எனும் சொல்மீது அத்தனை வெறுப்பு! 1330 அறம் – பொருள் – காமத்துப் பாடல்கள் எவற்றிலும் காசு எனும் சொல் காணக்கிடைக்கவில்லை. உடனே தமிழறிஞர் – தமிழ்ச் செம்மல் விருது பெற்ற எவரும் கேட்கக் கூடும், திருவள்ளுவர் பணம் எனும் சொல்லையும்தான் ஆளவில்லை என்று.
பணம் என்ற சொல்லுக்குப் பாம்பு என்றும் பாம்பின் படம் என்றும் பொருள் தரப்பட்டுள்ளன. உண்மையில் பணம் என்பதும் நச்சரவம்தானே!
‘பாவி போன இடம் பாதாளம்’ என்பார்கள். பணமும் எவரையும் பாதாளம் வரை கொண்டு செலுத்தும் வலிமை உடையது. எவரின் உயிரையும் கவர்வதற்கு சுபாரி வாங்குபவர்கள் செய்யும் பேரம் பணத்தில்தானே. பிறகென்ன, காவல்துறை பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகள், புலன் விசாரணை, தீவிர விசாரணை, புலனாய்வுத் துறை சிறப்பு விசாரணை, மத்திய புலனாய்வுத்துறை விசாரணை என மாய்ந்து மாய்ந்து செய்து அல்லற்படுவார்கள்.
பணம் என்ற சொல்லைப் பாம்பின் படம் என்ற பொருளில் கையாள்கிறது சம்பந்தர் தேவாரம். ‘பணம் கொள் நாகம்’ என்றும், ‘பணம் கொள் ஆடு அரவு’ என்றும் குறிப்பிடுகிறது. திருவாசகம் ‘பணம் கச்சைக் கடவுள்’ என்கிறது. நாகப்பாம்பை அரைக்கச்சையாக, வாராக அணிந்த திருநீலகண்டன் எனும் பொருளில்.
பணம் என்றால் பருமை, திரவியம், பொற்காசு, வியாபாரச் சரக்கு, வேலை, வீடு, பாம்பின் படம், பாம்பு, அங்குசம் எனப் பற்பல அர்த்தங்கள் தருகின்றன சூடாமணி நிகண்டு, யாழ்ப்பாண அகராதி, பேரகராதி முதலியன.
‘பாம்பென்றால் படையும் நடுங்கும்’ என்பது சொலவம். திருக்குறளில் எலி என்ற சொல் ஒரேயொரு குறளில் வருகிறது. படைமாட்சி அதிகாரம். பாடல் கீழ்வருமாறு –
‘ஒலித்தக்கால் என்னாம் உவரி எலிப்பகை
நாகம் உயிர்ப்பக் கெடும்’
எலிப்பகையானது கடல்போல் உரத்து ஒலி எழுப்பிக் கொண்டிருந்தாலும் நாகம் ஒன்று படமெடுத்துச் சீறினால் சிதறியோடிக் காணாமற் போய்விடும் என்பது பொருள். அதாவது பாம்பென்றால் படையும் நடுங்கும்.
அதுபோலவே பணம் என்றாலும் படையும் நடுநடுங்கும். படை மட்டுமா நடுங்குகிறது? அறம், ஒழுக்கம், நீதி, சட்டம், அதிகாரம், நிர்வாகம், இறைவர் யாவருமே நடுங்குவார்கள். இன்றைய அரசியலை, நீதியை, சட்டத்தை, அதிகாரத்தை, ஆட்சியை, அறத்தை, ஒழுக்கத்தைத் தீர்மானிப்பது பணமே! பண்டு கலைவாணர் என்.எஸ். கிருஷ்ணன் பாடினார் ஏதோவொரு சினிமாவில், ‘எங்கே தேடுவேன்? பணத்தை எங்கே தேடுவேன்’ என்று.
காசு என்ற சொல்லையும் பணம், துட்டு, செல்வம் என்ற பொருளிலேயே ஆள்கிறோம். சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்துப் பேரகராதி, காசு எனும் சொல்லுக்குத் தரும் முதற்பொருள் குற்றம். மேற்கோள் சிலப்பதிகாரத்தின் பாடல் வரிகள். கோவலன் கண்ணகியை வர்ணிக்கும் இடம்.
என்று உருகுவான். காசறு என்றால் காசு+அறு= குற்றமற்ற என்று பொருள். விரை என்றால் வாசனை, நறும்புகை, ஐவகை வாசனைப் பண்டம், சந்தனக்கலவைச் சாந்து, மலர் எனப் பல பொருள்கள்.
இங்கு காசு என்றால் குற்றம் என்பது பொருள். திவாகர நிகண்டு காசு என்றால் சூதாடும் கருவி, Dice என்கிறது. காசு என்றால் பொன் என்றும் அச்சுத்தாலி என்றும் பொருள். ஆண்டாள் திருப்பாவை ஏழாவது பாடல்,
என்று பேசும். இங்கு காசு என்றால் ஆய்ச்சியரின் பொன்னாபரணம். காசுக்கு பழைய பொன் நாணயம் என்றும், செப்புக்காசு என்றும் பொருள்.
நான் சிறுவனாக இருந்தபோது, நாணயம் என்பது ரூபாய், அணா, காசு – பை – சல்லி. ஒரு ரூபாய்க்குப் பதினாறு அணா, ஒரு அணாவுக்கு 12 காசு/பை/சல்லி. அதாவது ஒரு ரூபாய் என்பது பதினாறு அணா = 192 காசு/பை/சல்லி. மூன்று காசு, அதாவது காலணா என்பது ஒரு தம்பிடி. காலணா, அரையணா, ஓரணா, இரண்டு அணா, நான்கு அணா (கால் ரூபாய்), எட்டு அணா (அரை ரூபாய்), ஒரு ரூபாய்க்கு நாணயங்கள் இருந்தன. ஒரு அணா என்பது நான்கு தம்பிடி. இவை ஓரணாக் காசு, ரெண்டணாக் காசு, நாலணாக் காசு, எட்டணாக் காசு எனப்பட்டன. 1938-ம் ஆண்டில் இட்லி – 4 காசு, தோசை – 4 காசு, வடை – 4 காசு என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
இந்தக் கட்டுரை ஆசிரியன் 1947-ம் ஆண்டின் இறுதிநாள், திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் பிறந்தவன். 1956– நவம்பரில் செம்மொழியான தமிழ்மொழி பேசும் பகுதியோடு நாஞ்சில் நாடு இணைக்கப்பட்டது. இலாப நஷ்டக் கணக்கு பிறகு பார்ப்போம். இப்போது நாணயம் – காசு பற்றிப் பேசுவோம்.
திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் நாணயங்கள்:
16 காசு – 1 சக்கரம்
28 சக்கரம் – 1 திருவிதாங்கூர் ரூபாய் (நாணயம் இல்லை)
28½ சக்கரம் – 1 பிரிட்டிஷ் ரூபாய் (நாணயம் உண்டு)
4 சக்கரம் – 1 பணம்
7 பணம் – 1 திருவிதாங்கூர் ரூபாய் (நாணயம் இல்லை)
7 சக்கரம் – ¼ ரூபாய் (வெள்ளி நாணயம்)
14 சக்கரம் – ½ ரூபாய்
1 காசு – செம்பு நாணயம்
4 காசு – செம்பு நாணயம்
8 காசு – செம்பு நாணயம்
1 சக்கரம் – செம்பு நாணயம்
¼ ரூபாய் – வெள்ளி நாணயம்
½ ரூபாய் – வெள்ளி நாணயம்
1 பணம் – வெள்ளி நாணயம்
7 பணம்+8காசு – 28½ சக்கரம் = ஒரு பிரிட்டிஷ் ரூபாய்.
இந்த காலணா, அரையணா, ஓரணா, இரண்டணா, நாலணா, எட்டணா, ஒரு ரூபாய் என்ற நாணயக் காசுகள் எல்லாம் மாறி 1960-க்குப் பிறகு ஒரு ரூபாய்க்கு நூறு நயா பைசா அல்லது நூறு புதிய காசுகள் என்று வந்தன. என் சேமிப்பில் இன்றும் ஒரு பைசா, இரண்டு பைசா, ஐந்து பைசா, பத்து பைசா, இருபது பைசா, 25 பைசா, 50 பைசா, ஒரு ரூபாய், இரண்டு ரூபாய், ஐந்து ரூபாய், பத்து ரூபாய், அண்மையில் வந்த இருபது ரூபாய் நாணயக் காசுகள் உண்டு. காலணா, அரையணா, ஓரணா, நாலணா, எட்டணாக்களும் உண்டு.
ஒரு பொருள் மலிந்து போனால், இன்றும் மலையாளிகள் ‘காசினு எட்டு’ என்பார்கள். அதாவது அந்தப் பொருள் ‘காசுக்கு எட்டு’ என்ற அளவில் மலிந்துவிட்டது என்பது பொருள்.
காசு என்றால் ரொக்கம் என்றும் பொருள் உண்டு. ‘அவன் காசுள்ள பார்ட்டிப்பா!’, ‘அவன்கிட்ட நல்ல கொழுத்த காசு பார்த்துக்கோ’ என்பார்கள். அரசியல்வாதிகளை, ‘நல்ல காசு அடிச்சு மாத்துகான்’ என்பது இன்றைய மக்கட் பயன்பாடு. காசு என்றால் இன்றைய கணக்கில் ஐம்பது கோடி முதல் ஐந்து லட்சம் கோடி வரை பொருள்படும்.
காசு எனும் சொல்லுக்கு மணி – GEM என்றும் மேகலாபரணம் என்றும் பொருள் உண்டு. கோழை – Phlegm என்கிறது பிங்கல நிகண்டு.
வெண்பா இலக்கணம், ஈற்றடியின் இறுதிச் சீர், நாள், மலர், காசு, பிறப்பு என்ற வாய்ப்பாட்டில் முடிய வேண்டும் என்பார்கள். எடுத்துக்காட்டுகள்:
குறள் வெண்பா, சிந்தடி வெண்பா, நேரசை வெண்பா, இன்னிசை வெண்பா, பஃறொடை வெண்பா, கலி வெண்பா எனக் கேட்டிருக்கிறேன். பயின்றேனில்லை. வெண்சீர் வெண்டளை, இயற்சீர் வெண்டளை எனச் செவிப்பட்டதுண்டு. நாள், மலர், காசு, பிறப்பு எனும் ஈற்றுச் சீர் வாய்ப்பாட்டுக்கு விதிவிலக்குகள் உண்டா என்றும் அறியேன்.
பல்லாங்குழி ஆட்டத்தில் காய்களைப் போட்டு வைக்கும் நடுக்குழிகள் இரண்டினையும் காசு என்பார்களாம்.
காசுக்கடை என்ற சொல் மலையாளத்தில் இன்றும் புழக்கத்தில் உண்டு. காசுக்கடை என்றால் பணம் மாற்றும் கடை. தங்கம் வெள்ளி விற்கும் கடை. பொன் வாணிபம் செய்தாரைக் காசுக்காரச் செட்டி என்றனர். பணக்காரனையும் காசுக்கடைக்காரனையும் காசுக்காரன் என்று குறித்துள்ளனர்.
செப்புக்காசு வைத்து விளையாடுபவரையும், பணம் வைத்து சூதாடுதலையும் – Gamling, Betting – காசு கட்டுதல் என்றனர். காசுக்காரர்கள் அங்கத்தினராக இருக்கும் கிளப்புகளில் நடக்கும் சீட்டு விளையாட்டுகள் பலவும் காசு வைத்துதான்.
Tax Payable in money (not in grains), காசு கடமை எனப்பட்டது. ரொக்க வரி எனலாம் எளிமையாக. நாமெல்லாம் பன், கடலை மிட்டாய், காராசேவு கூட இன்று ரொக்க வரி செலுத்தித்தானே வாங்குகிறோம். நம்மிடம் வாங்கப்படும் வரிப்பணத்தில் ஒரு பகுதியே அரசாங்கத்துக்குச் செல்லும் என்பதுவும் மறுபாதி மாற்றுக் கணக்கால் அபகரிக்கப்படும் என்பதும் நாம் அறியாததல்ல. நாம் அரசியல் தொழில் முனைவோரை மட்டுமே குற்றப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம். கள்ளன் பெரிதா, காப்பான் பெரிதா?
நகைகளை எடை போடும் கற்களை காசுகல் அல்லது நிறைகல் என்றனர். எண்ணெயில் அல்லது நீரில் உரைத்து நெற்றியில் பூசும் காவிக்கல்லையும் காசுமண் என்றனர்.
காசுமாலை என்பது அன்று கீர்த்தி பெற்ற பொன்னாபரணம். பொற்காசு கோர்த்த மாலை என்கிறது பேரகராதி. அதாவது Necklace of gold coins worn by women. திருவாசகத்தில், திருப்பொற்சுண்ணம் பகுதியில், மாணிக்கவாசகர், “காசணிமின்கள்” என்பார். பொற்காசுகளை கோர்த்து வடம் அணியுங்கள் என்று பொருள். அவருக்கென்ன?
‘கிடக்கிறது ஒட்டுத் திண்ணை, கனாக் காண்கிறது மச்சுவீடு!’ என்பது நம்ம வீச்சாக இருக்கிறது.
அன்று மணப்பெண்ணுக்கு காசுமாலைபோடுவது செல்வச் செழிப்பின் அடையாளம். இன்று ஆடியோ – வீடியோ போட்டோ ஷுட்டுக்கு முப்பது கோடி செலவு செய்கிறார்கள் கலைவாணிக்கு சேவை செய்கிறவர்கள். ஊடகங்கள் யாவுமே அந்தச் செய்திகளை மெய் வருத்தம் பாராமல், ஊணுறக்கம் கொள்ளாமல் மாய்ந்து மாய்ந்து கூவிக் கூவிச் சொல்கிறார்கள்.
காசு என்ற சொல்லைப் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் எப்பொருளில் ஆண்டார் புலவர் என்று பார்ப்போம்.
அகநானூற்றில் மதுரை பொன்செய் கொல்லன் வெண்ணாகனாரின் பாலைத்திணைப் பாடல் –
“புல் இலை நெல்லிப் புகர் இல் பசுங்காய் கல் அதர் மருங்கில் கடுவளி உதிர்ப்பப் பொலம் செய் காசின் பொற் பத்தா அம்”
என்று உவமை சொல்கிறது. புல்போன்ற இலைகளை உடைய நெல்லிமரத்தின் வடுக்கள் இல்லாத பசுமையான காய்கள், கல் நிறைந்த வழியெங்கும் கடுங்காற்றால் உதிர்க்கப் பெற்று, பொன்னால் செய்யப்பட்ட காசுகள் போலப் பரவிக் கிடக்கும் – என்பது பொருள். முற்றி, முதிர்ந்து, விளைந்து, பச்சை மங்கி மஞ்சள் பூத்து மினுமினுப்புடன் கிடக்கும் உருண்டு திரண்ட காட்டு நெல்லிக்காய்கள் இங்கே பொற்காசுகளுக்கு உவமை. குறுந்தொகையில் இளங்கீரந்தையாரின் முல்லைத்திணைப் பாடல் –
என்கிறது. செல்வர் வீட்டுச் சிறுவரின் சீறடிகளில் பொலிந்த ஆபரணத்தின் தவளை வாய் போன்று பொற்காசுகளால் செய்த கிண்கிணிகள் குருந்த மரத்துடன் அசைந்தாடும் கொன்றை மர மொட்டுக்கள் போலிருந்தன என்கிறார் புலவர்.
நற்றிணையில் காவன் முல்லைப் பூதனாரின் பாலைத்திணைப் பாடல், குமிழ் மரங்கள் பொன்னால் செய்த காசு போன்று பழங்களை உதிர்க்கும் என்கிறது.
எனவே காசு எனும் சொல் Cash என்ற சொல்லின் மொழிமாற்றமோ, தற்பவமோ அல்ல என்பது தெளிவாகிறது. ஒருவேளை இங்கிருந்து அங்கே போயிருக்கலாம்.
ஐங்குறுநூறு நூலில், பாலை பாடிய ஓதலாந்தையார், ‘பொலம் பசும் பாண்டில் காசு நிரை அல்குல்’ என்பார். பொன்னாலான பசுமையான வட்ட வடிவக் காசுகளைக் கோர்த்து அணியாகப் பூணப்பெற்ற அடிவயிறு என்பது பொருள். நற்றிணையில் இனி சந்த நாகனார் பாடல், ‘காழ் பெயல் அல்குல் காசு முறை திரியினும்’ என்கிறது. அடிவயிற்றின் மேல் அணிந்துள்ள எட்டுக்கொத்துக்களை உடைய அரைப் பட்டிகையான காஞ்சி மாலையின் காசுகள் மாறிப் புரண்டு கிடந்தாலும் – என்று உரை சொல்கிறார்கள்.
குறுந்தொகையில் அள்ளூர் நன்முல்லையின் பாலைத்திணைப் பாடல் –
“உள்ளார் கொல்லோ தோழி! கிள்ளை வளைவாய்க் கொண்ட வேப்ப ஒண்பழம் புது நாண் நுழைப்பான் நுதிமாண் வள்உகிர்ப் பொலங்கல ஒரு காசு ஏய்க்கும் நிலம் கரி கள்ளி அம் காடு இறந்தோரே!’’
என்னும். பிரிவு ஆற்றாத தலைவி தோழிக்குக் கூறியது.
கிளி தனது வளைந்த அலகில் வைத்திருக்கும், மஞ்சளாய் ஒளிரும் வேப்பம்பழமானது, பொற் கம்பியினுள் காசு நுழைத்து காசுமாலை செய்யும் பொற்கொல்லனின் விரல் நகங்கள் பற்றியிருக்கும் பொற்காசு போலக் காட்சி தரும். வெப்பத்தால் நிலம் கரிந்து கிடக்கும் கள்ளிக் காட்டைக் கடந்து செல்லும்போது தலைவன் என்னை நினைத்துப் பார்க்க மாட்டாரா தோழி! – என்று உரை சொல்லலாம்.
“ஆசு இல் கம்மியன் மாசறப் புனைந்த பொலம் செய் பல்காசு அணிந்த அல்குல்”
என்று பேசும். தொழில் நேர்த்தியுள்ள பொற்கொல்லன், மாசில்லாமல் புனைந்த பொன்னால் செய்த பல் காசு மாலை அணிந்த அல்குல் என்பது பொருள்.
மதுரைக் கணக்காயனார் மகனார் நக்கீரனார் பாடிய திருமுருகாற்றுப்படை, ‘பல்காசு நிரைத்த சில் காழ் அல்குல்’ என்கிறது. பல மணிகளால் கோர்க்கப்பட்ட சில வடங்களை உடைய அணியை அணிந்த அல்குல் என்பது பொருள். கம்பன் எல்லாக் காண்டங்களிலும் சில பாடல்களில் காசு வாரி இறைக்கிறான். ‘காசடை’ என்றொரு சொல் பயன்படுத்துவான். அடை காசு, அடியில் தங்கிய மணி முதலியன என்பது பொருள். கிட்கிந்தா காண்டத்தில், பம்பைப் படலத்தில் ஒரு பாடலில், ‘காசின் கல்’ என்றொரு சொல் கிடக்கிறது. இரத்தினக்கல் என்று பொருள். காசு என்ற சொல்லைக் குற்றம் எனும் பொருளிலும் ஆள்கிறான். சுந்தர காண்டத்தில், காட்சிப் படலத்தில், அனுமனின் காட்சியாகப் பாடல்:
“கூசி ஆவி குலைவுறுவாளையும் ஆசையால் உயிர் ஆசு அழிவானையும் காசு இல் கண் இணை சான்று எனக்கண்டான் – ஊசல் அடி உளையும் உளத்தினான்”
என்கிறது.
அருவருத்து உயிர் குலைகின்ற சீதையையும், காமத்தால் உயிருக்கு ஆதாரமான ஒழுக்கம் சிதைய நின்ற இராவணனையும், குற்றமற்ற இரு கண்களாலும் சாட்சியாக நின்று கண்ட அனுமன், தடுமாற்றம் அடைந்து உளைச்சல் அடையும் உளத்தினன் ஆனான் – என்பது பாடலின் பொருள்.
காசினம் – காசு+இனம் = மணி வகை எனும் பொருளில் கையாள்கிறான். காசு எனும் சொல்லை அழுக்கு எனும் பொருளில் பயன்படுத்துகிறான். சுந்தர காண்டத்தில், காட்சிப் படலத்தில், சீதையைத் தேடி அலைந்து கண்ட அனுமனின் மகிழ்ச்சியைச் சொல்லும் பாடல்:
மாசால் மூடப்பெற்ற மணி போன்றவள், பிரகாசமான வெம்மையான கதிரோனின் ஒளியால் ஒளி குறைந்த திங்கள் போலத் தேய்ந்துள்ளாள். அழுக்குப் படிந்த கூந்தலை உடைய சீதையின் உறுதிப்பாடும் இராமர் பால் அவள் கொண்ட காதலும் தாழ்ச்சி உறவில்லை. அறத்துக்கு அழிவு உண்டா? – இது பாடலின் பொருள்.
பால காண்டத்தில், தாடகை வதைப் படலத்தில், ‘காசு உலாம் கனகப் பைம்பூண் காகுத்தன்’ என்பான். நவமணிகள் கிடந்து அசைகின்ற பொன்னாலாகிய அணிகள் தரித்த இராமன் என்பது பொருள். இங்கு காசு என்றால் நவமணிகள்.
கம்பன், இராமாவதாரம் தொடங்கும்போது, பாயிரம் என்றழைக்கப்படும் நூல் முகமாகப் பாடிய பாடல்கள் மிகச் சிறப்பானவை. அவற்றுள் ஒன்று –
“ஓசை பெற்று உயர் பாற்கடல் உற்று ஒரு பூசை முற்றவும் நக்குபு புக்கென ஆசை பற்றி அறையலுற்றேன் மற்று இக் காசில் கொற்றத்து இராமன் கதை அரோ!”
என்பது முழுப்பாடல்.
ஓசைப்படும்படி அலையடிக்கும் பாற்கடலை அடைந்து, ஒரு பூனை இதனை முழுமையாக நக்கிக் குடித்து விடுவேன் என்று துணிந்து புகுந்ததைப் போல, ஆசையின் காரணமாக – இராம காதையை – குற்றமற்ற ஆட்சியைத் தரும் இராமனின் கதையை நான் கூறவந்தேன் – என்பது உரை.
காசில் கொற்றம் என்றால் காசில்லாத – கஜானா காலியான – அரசு என்பதல்ல பொருள். குற்றமும் மாசு மறுவும் இல்லாத அரசு என்று பொருள். கூற்றம் என்றால் யமன், கொற்றம் என்றால் ஆட்சி. கம்பனுக்கு கொற்றம் என்றால், அரசு என்றால், அது குற்றமற்று, இருத்தல் வேண்டும்.
மலையாளத்தில் கடுமையாக இலஞ்சம் வாங்குகிறவனைக் கோழை வீரன் என்பர். ஆம், அங்கு கோழை என்றால் Phlegm ஒரு பொருள், கோழைத்தனம் கொண்டவன் இரண்டாம் பொருள், இலஞ்சம் மூன்றாம் பொருள். எனவே கோழை வீரன் என்றால் காசு வீரனும் ஆகும்.
ஆனால் கம்பளி விற்ற பணத்தில் மயிர் முளைக்குமா என்று கருதி ஆறுதல்படுகிறார்கள். அதாவது நாம் கேட்கிறோம் அல்லவா, நாய் விற்ற காசு குரைக்குமா என்று, அதுபோல!
எட்டுத்திக்கும் மதயானை நாவலை வாசித்தபோது தி ஜானகிராமனும் அசோகமித்திரனும் இணையாக நினைவுக்கு வந்தபடியே இருந்தனர். தி ஜானகிராமனின் புனைவுலகம் தஞ்சைக் காவிரிக்கரையைத் தாண்டாதது. நகரங்கள் சித்தரிக்கப்பட்டாலும் அவை ஒரு கிராமத்து மனிதரின் அசூயையும் விலக்கமும் பிரம்மிப்பும் கலந்த சித்தரிப்புகளாகவே இருக்கின்றன. சிவஞானம், அடி போன்ற குறுநாவல்களை உதாரணமாகச் சொல்லலாம். அசோகமித்திரனுடையது முழுக்கவும் நகர்ப்புற மத்தியத்தர வர்க்க உலகம். பதற்றமும் நிலையின்மையும் அவசரமும் அந்த அவசரகதியிலேயே உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த வேண்டிய கட்டாயமும் நிறைந்தவர்களால் ஆனது. தி ஜானகிராமனின் புனைவுலகில் வரும் மனிதர்களுக்குத் திட்டவட்டமான மண் சார்ந்த அடையாளம் உண்டு. அம்மனிதர்களின் உணர்வுகளைத் தீர்மானிப்பதில் அவர்களுடைய மரபுக்கு ஒரு முக்கிய பங்கு இருக்கிறது. ஒரு வகையில் மரபும் ஆசையும் மோதிக்கொள்ளும் வெளியாகவே திஜாவுடைய பாத்திரங்களின் அகம் கட்டமைக்கப்படுகிறது. மறுமுனையில் அமியின் பாத்திரங்கள் அடையாளமற்றவர்களாகத் தெரிகின்றனர். அவர்களை நினைவு மீட்டும்போது அவசரகதியில் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதனின் முகத்தில் எதை நம்மால் அவதானிக்க முடியுமோ அது மட்டுமே நினைவுக்கு வருகிறது. தூக்கிட்டுக்கொள்ள முனைந்து தோற்றவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லும் பெண்ணுக்குக்கூட அவளைத் தேற்றிவிட்டு எழுந்து சென்று பார்க்க உடனே ஒரு வேலை இருக்கிறது.
தமிழ்ச்சூழலில் நகர்ப்புற மற்றும் கிராமியச் சித்தரிப்புகள் தெளிவான வேறுபாடுகளைக் கொண்டவை. மேற்சொன்ன இரு முன்னோடி படைப்பாளிகளுடைய கதையுலகங்களும் இந்த வேறுபாட்டினையே அடையாளப்படுத்துகின்றன. இன்று எழுதும் படைப்பாளிகள் பலரிடமும் இந்த ‘மனநிலை வேறுபாடு’ தொனிப்பதை நம்மால் அவதானிக்க முடிகிறது. சோ தர்மன் நாவலில் வரும் ஒரு மூதாட்டி உணவைக் காசுக்கு விற்பதை எண்ணி மனம் குமைகிறார். லஷ்மி சரவணக்குமாரின் உப்பு நாய்கள் நாவலில் நாய் இறைச்சியை ஆட்டிறைச்சி என்று ஏமாற்றி விற்பது சொல்லப்படுகிறது. நேர்மாறான உதாரணங்களையும் சொல்ல முடியும். இந்த மனநிலை சார்ந்த வேறுபாடு என்பது வாழ்க்கைச்சூழலால் உருவாகிறது என்று நினைக்கிறேன். நகர்புற வாழ்வியலை எழுதும் படைப்பாளிகளுக்குக் கிராமம் ‘வந்துசெல்லும்’ இடமாகவே இருந்து வந்துள்ளது. கிராம வாழ்வியலை எழுதுகிறவர்களும் நகரத்தை அவ்வாறே அணுகுகின்றனர்.
நாஞ்சில் நாடன் இரண்டு வாழ்க்கையையும் அறிந்தவர். ஒரு வாழ்க்கையின் மதிப்பீடு இன்னொரு வாழ்வுடன் உக்கிரமாக மோதிக்கொள்வதை இந்த நாவலின் வழியே நாம் காண்கிறோம். எட்டுத்திக்கும் மதயானை நாவலின் இன்றைய பொறுத்தப்பாடு இந்த மோதலினாலேயே உருவாகிறது.
ஊரில் ஏற்பட்ட ஒரு தகராறினால் அங்கிருந்து பூலிங்கம் என்ற இருபது வயது இளைஞன் வெளியேறுகிறான். நிர்கதியாய் வெளியேறிச் செல்கிறவர்களின் கதைகள் தமிழில் நிறையவே சொல்லப்பட்டுள்ளன. கநாசுவின் பொய்த்தேவு ஓர் ஆரம்பகால உதாரணம். அநாதையான சிறுவன் சோமு மெல்லக்காலூன்றி வளர்ந்து வெற்றிபெற்று அனைத்தையும் விட்டுச்செல்வதைப் பேசும் நாவல் அது. குடும்பத்தில் இருந்து வெளியேறும் இத்தகைய மனிதர்களிடம் ஓர் அடிப்படை ஒற்றுமை உள்ளது. அவர்களுக்கு வாழ்வதற்கான அடிப்படைத் தேவைகள் குறித்துதான் அதிகக் கவலைகள் உள்ளன. அடுத்தவேளை எங்கு உறங்குவது என்ன உண்பது என்பதுதான் வெளியேறிச் செல்கிறவர்களின் அன்றாடத்தை இயக்கும் விசையாக உள்ளது. இந்த நாவலிலும் பூலிங்கம் ரயிலேறியது முதல் உண்பதையும் உறங்குவதையும் பற்றியுமே அதிகம் சிந்திக்கிறான். நாவலின் எந்தப் பக்கத்தைப் புரட்டினாலும் அடுத்த மூன்று பக்கங்களில் உண்பதோ சமைப்பதோ இடம்பெறுகிறது. இணையாகக் காமமும் குற்றங்களும்.
இது ஏன் எனக் கேட்டுப்பார்க்கலாம். நாஞ்சில் நாடன் இந்த நாவலில் சித்தரிக்கும் உலகம் உண்மையில் நம்மில் பலருக்கு அந்நியமான ஒன்று. குற்றங்கள் புழங்கும் வெளி. ஆனால் அது பூலிங்கத்தின் வழியாக ‘இயல்பானது’ என்பது போலக் காண்பிக்கப்படுகிறது. பூலிங்கம் வீட்டிலிருந்தும் ஊரிலிருந்தும் வெளியேறியவன். இப்படி வெளியேறுகிறவர்கள் அல்லது வெளியேற்றப்படுகிறவர்கள் உடனே இழப்பது இல்லம் அளிக்கும் பாதுகாப்பையும் ஊர் அளிக்கும் அடையாளத்தையும்தான். பெற்றுக்கொள்வது இல்லமும் ஊரும் அளித்த மதிப்பீடுகளைச் சுமப்பதில் இருந்து விடுதலை பெறுவது. இத்தகையவர்கள் நம்மிடம் சொல்லக்கூடிய கதையில் இல்லத்தில் இருப்பவர்களின் மதிப்பீடுகளும் நம்பிக்கைகளும் செல்லுபடியாவதில்லை. பொதுவாக ஒத்துக்கொள்ளப்பட்ட நியதிகள் ஏற்கத்தக்கதாகத் தெரியவில்லை. உயிர்வாழ்தற்காக மட்டுமே தினமும் உயிர்வாழ்வது உண்மையில் துன்பம் நிறைந்தது. இலக்குகள் கனவுகள் போன்ற எந்தக் கற்பிதமும் இன்றி அடுத்தவேளை உணவு குறித்து மட்டுமே சிந்திக்க விதிக்கப்பட்ட மனிதனுக்கு அவனுக்கு அடுத்த அடுக்கில் இருக்கும் மனிதர்களின் நெறிகளுடன் எப்போதுமே முரண்பாடு இருந்து கொண்டுதான் இருக்கும். பூலிங்கம் இந்த நாவல் முழுக்க அந்த முரண்பாட்டைத்தான் சிந்தித்துப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறான். அவனுடைய சிந்தனையும் ஆசிரியர் கூற்றும் பல சமயம் பிரித்தறிய முடியாத ஒத்திசைவைக் கொண்டிருப்பதால் ஆசிரியர் கூற்றாக வரும் பெரும்பாலான வரிகளை பூலிங்கத்தினுடையதாகவே எடுத்துக்கொள்ளலாம்.
நிலையான வாழ்க்கையில் உறவுகளும் நட்புகளும் வரையறை செய்யப்பட்டதாக இருக்கின்றன. அதே அளவு சுவாரஸ்யமற்றவையாகவும். ஆனால் பூலிங்கம் இந்த நாவல் முழுக்கப் பயணித்துக்கொண்டே இருக்கிறான். அவனுக்குக் கிடைக்கும் உறவுகளும் நட்புகளும் யூகிக்க முடியாத சுவாரஸ்யம் கொண்டவை. உதாரணமாக பானுமதி மற்றும் கோமதியுடனான பூலிங்கத்தின் உறவு. பானுமதி அவனை ஈர்க்க முயன்றுகொண்டே இருக்கிறாள். ஆனால் அவள்பால் அவன் மனம் சாய்வதே இல்லை. அவளைத் தேடித் தன்னிச்சையாகக் கால்கள் நகரும்போதுகூட மனம் அவளிடமிருந்து விலகுகிறது. மாறாக, கோமதியின் இயல்பான ஆதூரம் அவளுடன் பூலிங்கத்தை ஒன்றச் செய்கிறது.
வீட்டைவிட்டுப் புறப்படும்போது /தேடிப்பார்த்தால் அவனவன் உள்ளே ஓர் அநாதை ஒளிந்திருப்பான் போலும்/ என்று எண்ணும் பூலிங்கம்தான் நாவல் முடியும்போது /வீடெதற்கு? வீடென்பது கடுமையானதோர் ஒழுக்கத்தின் பாற்பட்டது/ என்றும் எண்ணுகிறேன். இந்த அகநகர்வை அவன் அடையும் இடைவெளியில் நாஞ்சில் நாடன் துரிதமாக நகரும் நவீன வாழ்வின் மீதான தனது அத்தனை விமர்சனங்களையும் வெளிப்படுத்திவிடுகிறார். நவீனத்துவத்தின் இருண்மையை நெருங்க அனைத்து வாய்ப்புகளையும் கொண்டிருந்தும் இந்த நாவல் ஒரு தனித்துவம்வாய்த்த பிரதியாக மாறுவது இத்தனை துயரங்களுக்கு மத்தியிலும் எத்தனையோ சமரசங்களைச் செய்து கொண்டும் வாழ்க்கையின் மீதான தேசத்தைக் கைவிடாத மனிதர்களைச் சித்தரிப்பதனால்தான்.
பூலிங்கம் தன்னுடைய கிராமத்தையும் தன்னுடைய நகர் வாழ்க்கையையும் ஒப்பிட்டுக்கொண்டே இருக்கிறான். நாவலில் இப்படி ஒரு பத்தி வருகிறது.
/நகரம் மனிதனின் வெட்கம், மானம், ரோஷம் எல்லாவற்றையும் சாயம் போகச் செய்துவிடும் போலும். ஊரானால், தான் செய்யும் குற்றங்களை எண்ணிப் பார்த்திருக்க முடியுமா? ரகசியமாய்க் குற்றம் செய்வதைப் பற்றி மனிதனுக்குப் பெரிய மனச்சாட்சிக் குத்தல்கள் இல்லை. காரியம் எல்லாம் அடுத்தவன் தெரிந்துகொள்வதில்தான். வாழ்வின் மதிப்பீடு என்பது பழகிய தெருவிலும் ஊரிலும் உறவுகளிலும் மட்டும் பயிராகும் செடி போலும்./
கிராமம் சமூக உறுப்பினர்களால் ஆனது என்றால் நகரம் தனிமனிதர்களால் ஆனது. கிராமம் தொடர்ந்து தன்னுடைய உறுப்பினனைக் கண்காணித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. நகரில் அதற்கான வாய்ப்புகள் மிகக்குறைவு. பெற்றோருடன் வசித்த ஒரு சிறுவனின் பதின்பருவத்தில் கல்லூரி விடுதியில் கொண்டு சென்றுவிடும்போது அவன் அடையும் திகைப்பும் பரவசமும்தான் ஊர்க் கண்காணிப்பில் வாழ்ந்த ஒரு மனிதன் நகருக்குள் வரும்போது அடைகிறான். அதுவரை அவன் நம்பிய கடைபிடித்த சில மதிப்பீடுகள் நொடித்து இல்லாமல் ஆவதைக் கண்முன்னே காண்கிறான். ஊரை விட்டு வெளியேறிய கொஞ்ச நாளிலேயே பூலிங்கம் கடத்தல்காரனாகிறான். ஒரு சமயம் கொலைகாரனாகக்கூட மாறுகிறான். ஊருக்குத் திரும்பிச்செல்ல வேண்டும் என்ற ஏக்கம் தன்னிடம் இருப்பதாக அவன் நம்பிக்கொண்டிருந்தாலும் நகரத்தின் கவர்ச்சி அவனை மீண்டும் மீண்டும் அமிழ்த்துகிறது. குற்றச்செயல்கள் தரும் பணத்தில் திளைக்கிறான். அவன் செய்யும் குற்றங்கள் அனைத்தும் பூலிங்கம் என்ற ‘அடையாளமற்றவனின்’ குற்றங்களே.
இந்தத் தர்க்கம் நாவலின் பல பக்கங்களில் வெவ்வேறு வார்த்தைகளில் சொல்லப்படுகிறது.
/யோக்கியமாக இருத்தல்கூட அவ்வளவு முக்கியமில்லை. யோக்கியமாகத் தென்படுதல் முக்கியம்/
/பணம் வேணும் எல்லாத்துக்கும். பணம் எல்லாக் கறையையும் கழுவிப்போடும். கழுவாட்டாக்கூட பெயிண்டாவது அடிச்சிரும்/
நியதிகளால் வகுக்கப்பட்ட ஒரு பழைய வாழ்வுக்கும் வெல்வதும் வெல்லப்படுவதுமே நோக்கமென மாறிவிட்ட ஒரு நவீன வாழ்வுக்கும் இடையே நிற்கும் அல்லது இடையே சிக்கிக்கொண்ட மனிதனாக இந்த நாவலில் பூலிங்கம் வெளிப்படுகிறான். அவன் வழியே ஒட்டுமொத்தமாக வாழ்க்கையின் பெறுமானம் என்ன என்று இந்த நாவல் தேட முயல்கிறது. எந்தக் கணத்திலும் அறம் என்று சொல்லப்பட்ட ஒன்றைப் பேணிக்கொள்ள அனுமதிக்காத வாழ்க்கையின் சித்தரிப்புகளால் மட்டுமே கட்டமைக்கப்பட்டது போன்ற ஒரு தோற்றத்தை நாவல் ஏற்படுத்துகிறது. நாவலின் தரிசனம் என்றும் இதையே சொல்லத் தோன்றுகிறது. திஜாவின் மோகமுள் நாவல் குறித்து எழுதிய கட்டுரையில் பாபு வாழ்வு குறித்துக் கற்பிக்கப்பட்ட புனைவுகளிலிருந்து வெளியேறுகிறான் என்று எழுதியிருந்தேன். பூலிங்கத்தினுடையதும் அத்தகையதொரு வெளியேற்றமே. இந்த வெளியேற்றம் மேலும் உக்கிரமானதாக இருக்கிறது.
நாவலின் தொடக்கத்தில் உயர்ஜாதிப் பெண்ணான செண்பகத்துடன் பூலிங்கத்துக்குத் தொடர்பிருப்பதாக பரவிய வதந்தியால்தான் அவன் ஊரைவிட்டு வெளியேறுகிறான்.நாவல் பூலிங்கத்துடன் செண்பகம் வெளியேறும் இடத்தில் முடிவது ஒரு நல்ல நகைமுரண். நாவலின் இறுதி அத்தியாயங்களில் செண்பகத்தின் மறுவருகையும் அவளுக்கு ஏற்படும் சிக்கல்களும் சற்று செயற்கையானதாக, நாவலின் அதுவரையிலான இயல்பான ஒழுக்குடன் இசையாததுபோலத் தெரிகின்றன. வலிந்து நுழைக்கப்பட்டது போலத்தெரியும் அவ்வத்தியாயங்களைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால் எட்டுத்திக்கும் மதயானை ஒரு கச்சிதமான நாவல்.
அங்கீகாரம் மூலம் எழுத்தாளன் உருவாவதில்லை. ஆனால் எழுத்தாளன் திரும்ப எதிர்பார்க்கக்கூடிய ஒன்றே ஒன்று அங்கீகாரம் மட்டுமே.
’எழுத்து என்பது எனக்கு தவம் அல்ல; வேள்வி அல்ல; பிரசவ வேதனை அல்ல;
ஆத்ம சோதனையோ, சத்திய சோதனையோ அல்ல; பணம் சம்பாதிக்கும் முயற்சி அல்ல: பேரும் புகழும் தேடும் மார்க்கம் அல்ல; வாழ்க்கையை புரிந்துகொள்ளும் முயற்சி; என் சுயத்தை தேடும் முயற்சி!’
எனது கருத்துக்களோடு எவரும் உடன்படலாம், மாறுபடலாம். ஆனால் அவை வாசிக்கவும் பரிசீலிக்கவும் விவாதிக்கவும் படவேண்டும் என்பது எனது எதிர்பார்ப்பு.
நாஞ்சில்நாடன் 